جایی که پیاده رو به پایان می رسد: August 2005

Friday, August 12, 2005

هر صبح

تنها

بیدار میشوم

با این رویا که دستم تن شیرین تو است

که لب هایم را می فشارد

ماریچیکو

عاشقانه های ژاپنی

گاهی اوقات می خوام به پدر و مادرم بگم چقدر به نوازش هاشون نیاز دارم

. اینکه کنار من رو تخت بشینن و موهام رو نوازش کنن

معمولا وقتی می خواهند چراغ اتاق خواب را خاموش کنند

می گویم :"حالا یه کم بشین" و او همین طور که نشسته است شروع می کند به نوازش موها و بدن من

جایی در یک کتاب روانشناسی خواندم که "نوزاد بدون نوازش خواهد مرد" و این

عاطفه ی غریزی که در و جود مادر هست کمک می کنه که نوزاد زنده بمونه

حالا از زمان نوزادی من بیش از بیست سال می گذره ولی هنوز هم حس می کنم

بدون نوازش نفسم بند میاد .حس حاصل از نوازش که هم در نوزادی و در بیست و

اندی سالگی من مشترکا وجود دارند "حس امنیت " است .این حس امنیت بعد ها در

فقدان پدر و مادر توسط همسر تغذیه می شود . . ما حس های کودکانه مان را با خودمان

به مر حله ی بزرگسالی می آوریم . نیازمان به نوازش شدن یکی از آن هاست

تغذیه نشدن نیاز ما به نوازش شدن دلیل بر این نیست که این حس وجود ندارد

چه بسا افراد میان سالی که به سبب اینکه دیگر بزرگ شده اند و هیکل بزرگ کرده اند

مورد نوازش پدر و مادر قرار نمی گیرند و از طرف دیگر زندگی عاطفی موفقی هم ندارند

غرور آدمی تنها در برابر گرسنگی و عشق تسلیم می شود

افلاطون